Świętucha...

I czas wspominania zmarłych, a w tym roku, tak naprawdę, dziwnie boleśnie, zabrakło mi jednej osoby: Petera Steela. Znaczy po naszemu Piotrka Ratajczyka, ponieważ zawsze przyznawał się, że tak naprawdę, w głębi duszy pozostaje, jak sam to nazywał, "sarkastycznym Polakiem". Odeszło mu się 14 kwietnia, i jego śmierć dotknęła mnie po stokroć bardziej niż wszystkie katastrofy smoleńskie, wypadki i inne tragedie - bo nie dość że już usilnie czekałam na nowe genialne piosenki, to jeszcze jego muzyka towarzyszyła mi nieodłącznie od prawie że małolata... 

I towarzyszy i teraz, gdyż płyty Typów nie wychodzą praktycznie wcale z mojego odtwarzacza. Rozpacz ogromna, chociaż pewnie sam Steel, nieślubny syn Śmierci, wiecznie jej poszukujący, swoje odejście musiał potraktować jak niezły dowcip: sam w końcu w jednej piosenek napisał "I can't belive, I die last night".... ;) Ale jakby nie było i tak mi smutno. Śpij spokojnie, Wielki Zielony Człowieku [*]

Z rzeczy pocieszających, chociaż też w związku powyższym, moja Madre była u mnie ostatnio, i przywiozła mi samorobny, ZIELONY(!!!) golfik, i równie zielone (!) mitenki do niego :D Zestaw jak najbardziej kolorystycznie tajponegatywny, na zdjęciu pokazuję z koszulką tychże, bo taki jest zamysł noszenia tegoż, i na przeszczęśliwej właścicielce:

No i święta... Zbojkotowaliśmy z mężuchem pro katolicką hipokryzję jeżdżenia po cmentarzach i picie wódy z rodzinkami,

i spędziliśmy Samhain pod pierzynką, jedząc świąteczne, cudnie pachnące muffinki z jabłkiem i cynamonem :) A co - należy nam się, nieprawdaż? XD :D